De foto's die ik nooit zal vergeten (en waarom).

Als fotograaf maak je duizenden beelden per jaar. Sommige verdwijnen in het archief, andere blijven voor altijd in je hart. Niet omdat ze technisch perfect zijn, maar omdat het moment, de mensen of het gevoel zó raak waren. Vandaag deel ik drie foto's die ik nooit zal vergeten en waarom ze me zo zijn bijgebleven.

Tijdens al mijn shoots streef ik naar deze beelden. Voor deze blog wou ik me beperken tot 3. Mensen die me kennen weten dat ik met die keuze het heel moeilijk mee heb.

📸 1. De eerste adem: een bevalling van dichtbij.

Er is niets intenser dan het vastleggen van nieuw leven. Ik was erbij toen een mama haar kindje op de wereld zette. De spanning, de stilte vlak voor de eerste schreeuw, het moment dat de papa voor het eerst zijn baby vasthoudt... Het was rauw, echt, puur.

Als fotograaf probeerde ik bijna onzichtbaar te zijn, maar tegelijk wilde ik alles vangen: de hand die werd vastgehouden, het ogenblik waarop tijd even stil leek te staan.

Ik weet nog dat ik na afloop buiten stond, met kippenvel en tranen in m'n ogen. Wat een voorrecht dat mensen mij vertrouwen op zulke momenten.

👨‍👩‍👧‍👦 2. Eén foto, drie generaties.

Een familieshoot op een mooie zomeravond. Drie generaties: grootouders, kinderen en kleinkinderen. De sfeer was losjes, iedereen lachte en maakte grapjes. Op een gegeven moment, in het midden van de weide. Oma en opa, vrolijk en gekke bekken trokken, handen in de lucht, samen met hun kleindochters.

Ik hoefde niets te zeggen. Ik drukte gewoon af.

Het is zo'n beeld dat je bewaart. Niet omdat het perfect is, maar omdat het écht is. Warm. Levend.

Het vangen van liefde in beeld, dat is waarom ik dit zo graag doe.

💍 3. Een koppel dat al 60 jaar samen is.

Soms ontmoet je mensen die je stil maken. Dit koppel was zestig jaar getrouwd. Hun handen rimpelig, maar stevig in elkaar gevlochten. Hun ogen straalden nog steeds diezelfde verliefdheid uit als op hun trouwfoto van toen.

Tijdens de shoot dansten ze op hun favoriete liedjes – midden in mijn kleine homestudio.

Toen ik hun portret later terugzag op mijn scherm, besefte ik: dit is niet zomaar een foto. Zo waardevol voor hen, maar ook voor de familie.

Soms vergeet ik bijna hoe bijzonder mijn werk eigenlijk is. Tot zo'n moment zich aandient. Dan voel ik het weer: fotografie gaat niet over perfecte plaatjes, maar over het vastleggen van wat écht telt.

Heb jij ook een foto die je nooit meer loslaat? Vertel het me snel!

Wil je ook die momenten vastleggen?